fotografía, montañas, nubes, poesía, pegadas, flores, músicas, cumios, pinturas, ventisca, refuxios, fayas, neve, lume, ensaio, imaxes, natureza, morriñas, verbas, encrucilladas, viaxes, moitas folerpas e algún que outro recendo a sal iodado.


Pinturas de Li Chevalier e textos de Fernando G. Montiel.


domingo, 4 de septiembre de 2011

Frutos. Futuros


Frutos. Futuros.
Las ramas vencidas del manzano añejo
y el suelo salpicado de rojos frutos.
Futuros excesivos
que cercenan por gravedad
tantos livianos ahoras.

Plus ultra.


Plus ultra.
A occidente de Occidente
viajaron nuestros muertos
en inversas barcas de piedra
sorteando temporales y atlánticos monstruos.
Vuestros muelles antiguos:
Dombate, Axeitos, Iroite...

Es fuera de sí.


Es fuera de sí.
Existe.
Pez secular
a merced de las corrientes.
Fluctuante y abisal.
Noli me tangere.

Toda tú fuiste bosque.



Toda tú fuiste bosque
y de tus pájaros vespertinos
nos quedaron
los rayos últimos que la fronda filtra
y que aún nos iluminan
las jornadas deforestadas.
Resistencia.

lunes, 4 de abril de 2011

A orquestra da auga.




            A orquestra da auga.

           Chovía como sempre chove nos contos destas terras. En realidade, para dicilo todo, nos contos e tamén nos descontos. Aquel día non demasiado pero ben lle chegaba xa. Orballaba ou poallaba máis ben. E era porque chovía tanto polo que o bosque era tan bonito. Había carballos baixiños e piñeiros altos polos que bulían paxaros, esquíos e outros animais áxiles e miúdos.

         Lur asomou a cabeza do niño e lucíu o seu brilante peteiro laranxa. Mur detivo a súa carreira polas follas caídas e a ramallada e saudou ao paxaro que vira empoleirado alá enrriba. Moi perto dese lugar, na mesma árbore, víu tamén parada a Pescola, que levaba toda a mañá choutando de póla en póla coma unha tola. Ou coma unha malabarista. Ou coma Tarzán na selva africana. Foi o momento no que os tres bechos cruzaron de vez as súas olladas. E saudáronse coma decote.

           Pero !que maleducados!, xa levamos case que unha ducia de liñas e aínda non presentamos aos nosos amigos. Por iso antes de seguir diremos que Lur era un merlo fervelleocú, Mur un rato de finos bigotes e aínda máis finas maneiras e Pescola un esquío femia a quen lle encantaba rillar nas noces e nas avelás. Rillar nos froitos secos, correr polas árbores e tocar o tambor cos seus amigos Lur e Mur eran as tres cousas que máis lle gustaban no mundo. Se lle fixéramos a xogada de ter que escoller entre unha das tres actividades seguro que tería unha máis que complicada elección.

        Por un intre cesou a chuvia.

        - Ola Lur, ola Mur, seica temos xa ás portas o inverno. Notánse cada vez os días máis curtos.- iniciou a conversa Pescola coas observacións meteorolóxicas coas que se adoitan comezar as conversas serias-.
        - Pois si, e xa vexo que levas contigo o tambor, se che parece achégome ao niño e traio a miña gaita para celebrar tan ledo acontecemento. - replicou o merlo Lur sen parar de dar curtos e continuos pinchos polo chan inzado de follas secas. Sempre atopaba algunha boa excusa para sacar o seu instrumento e tocar acompañado dos seus amigos. Ou porque era noite, ou porque locía o sol, ou porque chovía ou porque deixaba de chover, ou porque disfrutaba da calma da soidade ou porque disfrutaba da compaña da amizade...; sempre había algo que celebrar e para Lur a música era, sen dúbida , o xeito máis efectivo de mellorar calquera momento ou ocasión.

        - Queridos amigos e ao mesmo tempo colegas musicais– sentenciou Mur co seu ton un pouco relambido e formal pero que os amigos sempre consideraron como unha mostra da súa consideración e respecto. Mur era un rato moi educado e notábaselle de lonxe. - Pois eu non vou ser menos ; baixo nun intre á cova e traio o meu acordeón. Seica ten un par de teclas que precisarían afinación pero aínda nesas condicións non óptimas algo daremos feito.
         !Que ben falaba Mur!. !E como lles gustaba aos seus compañeiros o xeito de fíar palabras e frases que tiña o culto rato!.
         E , coma decote, en cinco minutos estaba xa a festa rachada montada. E, tamén coma decote, íanse achegando un a un ou en grupos dende os recunchos máis agochados do bosque moitos outros animais a participar nela: o grilo frautista, o saltón trompetista, o paporroibo violinista, sen esquecernos do moucho tenor ou do ourizo cacho e a súa percusión. E os que carecían de calidades coma intérpretes bailaban ou aturuxaban ao son, porque non había becho no bosque que se quixera perder ocasión tal para pasalo ben cos amigos.

         Canta vida, canta música e canta alegría había no seu mundo húmido e vexetal sen que eles se decataran. Por que ¿que farían un merlo, un rato e un esquío nunha paisaxe seca e queimada polo sol?, ¿canto tardarían en morrer de sede e de saudade?. Unha lagartixa veciña flaláralles dun parente lonxano que vivía no deserto. Ben era certo que alí, dixéralles, as dunas de area en movemento facían tamén música e que os animais nesas partes, acompañados polo vento, formaban unha xeitosas orquestras do sol . Pero o vento, comentáralle un pouco frustrada a lagartixa, nunca acougaba moito tempo no mesmo sitio. Seica o seu natural era ir sempre dun a outro lugar e non tardaba en liscar. !Mágoa!

          Pola contra, das festas da fraga ninguén quería marchar nunca. Roedores, insectos, paxaros, anfibios e bicharada variada; todos estaban a gusto chapuzando nas charcas e xogando a sortear os pequenos regatos que discorrían entre os carballos baixiños e os piñeiros altos durante os meses das chuvias. Porque a vida quere auga era polo que no seu bosque había tanta vida. E a vida para Lur, Mur e Pescola era auga e música leda. Os ruxe-ruxes do bosque contaban que foi Lur nun arranque de lucidez e orixinalidade a quen se lle ocurrra poñerlle o nome ao grupo de “Orquestra da auga” polo que eran coñecidos en toda a contorna.
                   - !Veña Orquestra da auga, que non decaia!- berraba Pescola facendo un dífícil e virtuoso rebobre de tambor.

      - !Tirulirulí, tirulirulá!- Confirmaba Lur movendo os dedos cunha axilidade prodixiosa sobre o punteiro da súa gaita.
      - !Nianonano, ninonina, nananí!. - Era a melodía que tocaba Mur coa pata dereita marcando un sol nos baixos coa esquerda.
             E veña a bailar e a cantar todos os demais. E así ata o esgotamento ou ata o solpor, que case sempre adoitaban chegar xuntos.

            -Amigos, compañeiros, colegas, e estimado público presente: xa declina o astro rei e lamento comunicarvos que se está a achegar o penoso momento da despedida – anunciou Mur con esa retórica de seu que tanto engaiolaba- . É unha mágoa pero a noite chega e urxe que nos retiremos aos nosos niños, covas, buratos nas árbores ou refuxios e fogares varios propios de cadaquén ata o vindeiro serán, que agardemos próximo.

          E así fixeron todos e así remata o noso conto. Iste é un conto breve porque só relata unha vez o que ocorría moitos días naqueles lares. A orquestra da auga tiña abundantes e sempre exitosas actuacións. E a de hoxe non fora menos.

          Mentres o grupo se espallaba polo bosque comezaron a caer de novo as primeiras pingas. Lur protexeu a gaita baixo as súas ás ao tempo que voaba coma un lóstrego para o seu niño buscando acubillo. Mur correu tamén cara a súa cova para non mollar os bigotes e máis a “caixa da festa” que levaba nas mans - tal era o nome co que todos os animais identificaban o seu acordeón-.

          Pola súa banda, e de camiño para a súa casa-árbore, Pescola parou por un intre a rillar nunha landra que acababa de atopar . !Que bonita soaba esa fermosa melodía de harpa coa que a chuvia lle amenizou o se coar polas cordas dos arumes do piñeiro!.

            Mentres se metía co tambor no seu burato pensou que despois de todo aquela era unha boa casa. Unha vizosa, concurrida e musical casa vexetal.

            E a noite fíxose, tamén coma decote, no fermoso bosque atlántico.